دورتر از این کوه بلندمن خودم می مانم ، می دانم قلب ها تا به کجاست ای دریغدر دل تنهایی ، بی سبب می سوزدو پس از منباز هم می ماندبا غمی سخت بزرگ ...همچنان سرد و صبورهمچنان ساکت و خرد !کوه درد است و جنونبی کس و مظهر صبر دگرانمظهر عشق و غرورچه کسی می داند که چه تنهاستقلب این کوه بلندقلب این کوه صبور چه کسی می داند ! ؟
