قالب پرشین بلاگ

ما آدمها در هجوم وحشت زای خویش از خویش می ترسیم و

در حالیست که خود ترس خود را انکار می کینم

از یکدیگر می ترسیم دست های گرم خود را روی آتش می گیریم و می گوئیم : ووی چه سرد است

بی آنکه بدانیم سردی از هوا نیست

سردی از آن نگاه بی عاطفه از آن نگاه سرد

از فرار

از دورویی و بی هدف ماندن

بی هدف ماندن در دنیا تاریک خود و سردرگم در بی نور بودن

یکدیگر را نادیده گرفتن و تمسخر آنکه ندارد آنچه که مایه فخر نیست

و چه اشتباه بود دلبستن در زمانه ای که اگر وجود کسی هم گرمابخش بود

اطرافش را باهجوم وحشت زای تاریکی و سردی به نابودی به انتهای آزردگی سوق دادیم

و ما چه سردیم بی آنکه  بدانیم سرما خود ما بودیم و آزردگی زمین ما بدیم و وحشت انسان انسان...

و ما چه سردیم...