قالب پرشین بلاگ

 آنگاه که غرور کسی را له می کنی

آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنی

آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری

 آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ویران می کنی

 آنگاه که حتی گوش ات را می بندی تا صدای خرد شدن غرورش را نشنوی

 آنگاه که خدا را می بینی و بنده خدا را نمی بینی

 می خواهم بدانم دستانت را به سوی کدام آسمان دراز می کنی تا برای خوشبختی خودت دعا کنی؟

سهراب سپهری

ما که رندیم و گدا دیر مغان ما را بس

سلام

دارم میرم حافظیه جای همه سبز

فقط بخاطر حافظ 

چقدر دور دور شدیم

چند وقته نرفتم ولی هرجا باشم امشب مال منست

یک چند بیت می نویسم با قافیه بس

شاید که نظری بر ما بیفتد

گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس            زین چمن سایه آن سرو روان مارا بس

من و همصحبتی اهل ریا دورم باد              از گرانان جهان رطل گران ما را بس

قصر فردوس به پاداش عمل می بخشند     ما که رندیم و گدا دیر مغان ما را بس

خسته ام دیگر از این فریادها                          خسته از بی مهری و بیدادها

خسته از دلبستگی و یادها                              خسته از شیرین و از فرهادها

خسته از این همه دیوانگی                             خسته از نادانی فرزانگی

خسته از دشمنان خانگی                                خسته ام از این همه بیگانگی

خسته ام از گردش چرخ فلک                         خسته از تنهایی و شب های تک

خسته از ایمانم و تردید و شک                        خسته از دیو و دد و دوز و کلک

خسته ام دیگر از این آوارها                           خسته از سنگینی دیوارها

خسته از ظلم و بد و آزارها                            خسته از بی یاری بیمارها

خسته ام از تابش مهر و قمر                           خسته از نامردی های بشر

خسته از بی فطرتان بی هنر                          خسته ام از خستگی ها بیشتر