قالب پرشین بلاگ

سلام

ابر تو آسمون شیراز کشیده

بعد ماها دوباره بارون میباره؟

وقتی بارون بباره عاشق ها هوای عشق میکنن

درخت ها هوای تازگی

ترنم و شادیست باران

زندگی شاد میشه با یه بارون حتی اگه یه نم نمک بزنه

و باز باران با ترانه

برای من شاد برای تو غمگینانه

می بارد هر چه خواهد

یکی نیست بگه آخه تو رو چه به این حرفا

برو کشک کافریت رو بساب

بارون و عشق و شادی رو بذار برا اونایی که غمگینن ولی لبخند میزنن

بسلامتی اونایی که همیشه بارونین البته از نوع رحمت بودنش

بسلامتی دوستایی که میدونن چترت نیاوردی اونام میگن قدم زدن زیر بارون رو دوست دارن

بسلامتی اونایی که میخندن به هرچی دیوانه زیر بارونه

لبخند بزن دوست عزیز

یک چند به کودکی به استاد شدیم

                                            یک چند به استادی خود شاد شدیم 

  پایان سخن شنو که ما را چه رسید

                                            از خاک برامیدیم و بر باد شدیم

هنوز شروع نکرده تنبل شدم بلاگم رو به روز نکردم

ولی چه زود همه چی زود گذره نه؟

باد باد باد مثل باد

میام مثل باد میریم

و طوفان به پا میکنیم و

نمیدانیم که گل کوچک به باد عاشق بود.

دورتر از این کوه بلند



من خودم می مانم ، می دانم

قلب ها تا به کجاست

ای دریغ



در دل تنهایی ، بی سبب می سوزد



و پس از من



باز هم می ماند

با غمی سخت بزرگ ...

همچنان سرد و صبور

همچنان ساکت و خرد !

کوه درد است و جنون

بی کس و مظهر صبر دگران

مظهر عشق و غرور

چه کسی می داند که چه تنهاست

قلب این کوه بلند

قلب این کوه صبور چه کسی می داند ! ؟

 آنگاه که غرور کسی را له می کنی

آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنی

آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری

 آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ویران می کنی

 آنگاه که حتی گوش ات را می بندی تا صدای خرد شدن غرورش را نشنوی

 آنگاه که خدا را می بینی و بنده خدا را نمی بینی

 می خواهم بدانم دستانت را به سوی کدام آسمان دراز می کنی تا برای خوشبختی خودت دعا کنی؟

سهراب سپهری

ما که رندیم و گدا دیر مغان ما را بس

سلام

دارم میرم حافظیه جای همه سبز

فقط بخاطر حافظ 

چقدر دور دور شدیم

چند وقته نرفتم ولی هرجا باشم امشب مال منست

یک چند بیت می نویسم با قافیه بس

شاید که نظری بر ما بیفتد

گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس            زین چمن سایه آن سرو روان مارا بس

من و همصحبتی اهل ریا دورم باد              از گرانان جهان رطل گران ما را بس

قصر فردوس به پاداش عمل می بخشند     ما که رندیم و گدا دیر مغان ما را بس